05 Verwikkelingen.

De zon staat laag en werpt lange schaduwen. Nog een half uurtje dan is ze onder en daarmee is ook deze dag weer tot een redelijk einde gekomen. Ik zit fris gedoucht buiten op de nog zonnige betegelde veranda. De waterbak van de vogels heb ik net gevuld. Hopelijk komen ze me direct gezelschap houden. Voor alsnog moet ik het met het vogelgeluid van de telefoon doen. Omdat die de hele dag zonder wifi heeft gezeten haalt die nu zijn schade in lijkt het wel. Om de haverklap fluit hij dat er een berichtje of een of andere melding is. Dat zal moeten wachten want ik wil nu eindelijk wel weer eens schrijven. Hoewel me dat op een of andere manier màar moeilijk lukt

De dagen zijn lang en meer dan gevuld. De nachten zijn nog langer. Na twee uur slaap heb ik het gehad en begin te piekeren over de dag die komen gaat. Ik moet een hoop uitzoeken, antwoorden op vragen vinden en last-but-not-least : spullen traceren. In welk huis, op welke compound,  bij welke 'vriend', in welk dorp misschien wel staat mijn nieuwe accu? Waar heeft T. al zijn - veelal door mij aangeschafte-  gereedschap gelaten?! Gisteren kreeg ik op een niet onbelangrijke vraag antwoord. Na anderhalve week her en der wroeten - no, no, we dont know nothing - stond ik gisteren dan toch oog-in-oog met de enorme zuurstoffles en de niet in gewicht onderdoende gasfles waarmee T. zijn laswerk uitvoerde. Ik kon niet anders dan knikken toen ik ze in het donker in een hoek zag staan. De man die uiteindelijk de kamer - een donker hok met een zandvloer - waar het stond geopend had, stond er beteuterd bij, alsof hij elk moment van de meester op zijn kop kon krijgen dat hij de boel verraden had. "En waar zijn de slangen? En de meters?" deed ik er nog een schepje bovenop. Aarzelend tilde hij een stuk karton van een oliedrum . Die bleek leeg, op de dubbele slangen en meters na die diep op de bodem lagen verstopt. "Pick it up please and bring it to the car". Ik stond verbaasd over mijn eigen reactie. Wat ging ik er in godsnaam mee doen?! Maakt niet uit, eerst maar 'in veiligheid' brengen.  Want zodra ik hier weg ben en ze door hebben dat T. echt niet terugkomt wordt de hele handel verkocht. Of iemand eigent het zich domweg toe.
Al heb ik drie jaar geleden zijn lasbedrijfje gefinancierd, toch voelde het heel illegaal om zijn spullen daar weg te halen. Ik dacht er dan ook niet over datzelfde met de basisapparatuur te doen, al was het maar omdat dat met twee man nauwelijks te tillen is. Totdat me in een gesprek met Marijke duidelijk werd dat het niet meer dan logisch was om alles weg te halen. Dus met lood in de schoenen, niet voordat er eerst een enorme huilbui uit kwam, vertrok ik naar de garageplek waar ik de gisteren nog beteuterde man aan hoopte te treffen. Hoe zou hij wel niet reageren als ik hem verzocht alsnog het hok te openen om de rest ook mee te nemen?
Tussen de kriskras geparkeerde wrakken  zat hij op zijn knieën een uitlaat te solderen. Een mij  vertrouwd beeld. Ik hoefde niet bang te zijn emotioneel te worden want de tranen waren inmiddels op. Dus schoof ik op een oud chassis wat ijzer aan de kant en posteerde me relaxed tegenover hem. Sigaretje erbij en kijken wat er gebeurt. En vooral rustig blijven. In Nederland zou je zeggen dat je de spullen komt halen en of hij misschien even tijd heeft om mee te komen. Hier zeg je niks, behalve het standaard uitgebreide begroetingsritueel.
" Sumulee, ibidjee,  korte nante , ta nante, soekoenoen kole, ibidje."Wonderwel keek de man na een twintig minuten op en probeerde iets van een glimlach. Toen stond hij op en wurmde zich tussen de halve auto's door op zoek naar zijn baas. Oh jee, ik begon hem te knijpen. Zijn baas was vroeger de baas van T. Na tien jaar gratis voor hem gewerkt te hebben - T.'s opleiding was daarmee meer dan afgerond; hij was inmiddels de beste lasser van het dorp -  kwam die toubab hem aanbieden om voor zichzelf te beginnen met haar hulp.  En daarmee was hij zijn gratis werkkracht kwijt. Dat heeft hij mij een tijd duidelijk kwalijk genomen. Ik werd niet meer begroet. Kan hij nu weigeren de apparatuur  van T. mee te geven  aan mij? Rustig blijven, in ieder geval niet laten zien van wat er in je omgaat. De baas keek omhoog naar mij alsof hij me keurde. Toen weer naar de man die zijn verhaal deed. Ook Saynee kwam erbij staan, het hulpje van T. Aan zijn gezicht te zien vond hij het minstens zo spannend als ik. Als de flessen, meters en branders eenmaal weg zijn, zag ik hem denken, dan kan ik mijn toekomst als zelfstandig lasser wel vergeten. De baas gooide zijn hoofd met een knik naar links ten teken dat hij maar moest gaan. En zo reed ik met de man naast mij en Saynee achter op de reserveband hangend naar het hok om alles op te halen. We moesten twee keer rijden vanwege het gewicht. Eenmaal alles in de Roundhut stelde ik ze gerust: "Now T.'s things are safe". Ik voelde me een valsspeler want dat ze bij mij safe zouden zijn is maar net de vraag.

Ik mag dan blij zijn dat een aantal dingen terecht zijn, een aantal is dat ook niet en ik betwijfel of dat binnen een week nog tevoorschijn komt. Op de deur van de Roundhut prijkt een spiksplinternieuw hangslot. Het is duidelijk dat met het vertrek van T. de Roundhut allerminst afgeschreven is. Ik ben deze twee weken begonnen een nieuwe start te maken. Het moet toch lukken dat de tijd ondertussen haar werk doet en de herinneringen enigszins afgevlakt zijn.
Morgen de bananenbomen snoeien met een kennis. Want de eerste kammen zijn er gisteren door hem afgehaald. Nota bene de eerste na twee jaar water geven en verzorgen. En ik heb er nauwelijks aandacht voor gehad. Ze liggen in een doos na te rijpen. Zij wel.