De dag van gisteren mag niet onbeschreven blijven. Zoals die begon en hoe die eindigde. Hilarisch in de breedste zin van het woord. Na een heerlijke dag in en om de Roundhut dacht ik om vijf uur dat het misschien wel leuk was - en lekker ook want een swimmingpool! - om Tien1 en haar vriendin even naar Project Lodge te brengen. "Ik kom eraan" riep ik niets vermoedend. Stopte de nieuwe zwembroek voor Malang in de tas en wat drijfbuizen. Hij was de hele middag na school bij mij in de weer geweest en dan is er niets leuker dan met de jeep ergens heen gaan waar water is. Mmh! heerlijk even zwemmen in het koele water. Nog even de autosleutels pakken. Huh? niet in de jeep? Verdorie, heeft Malang ermee gespeeld? Of de buurkinderen? Of heb ik het zelf weggemaakt? Tas drie keer omgekeerd. Niets. Ok. Misschien zijn ze gevallen in het droge gras. Dat had Omar juist vanochtend in hopen bij elkaar geharkt. In het ergste geval moest ik in die hopen gaan wroeten. Ik had een lumineus idee. Ik zou het met kleine beetjes tegelijk verbranden zodra de zon laag aan de hemel stond. Dan kwam ik ze misschien wel 'vanzelf' tegen.
Toen ik tegen zessen nog steeds geen autosleutels had begon ik het plan uit te voeren. Met de buurkinderen erbij - vuurtje stoken is altijd top! - ging hoop na hoop in de fik. En het werd later en later. En ik moeier en moeier. Toen de zon achter de mangobomen verdween kwam de buurvrouw erbij. Nog steeds niks? Nee niks. Het was al ruim over zevenen vermoed ik. Omar gebeld, de grondeigenaar en tevens mecanic. Of ik de jeep ook zonder sleutel kon starten. Vraag naar de bekende weg natuurlijk. Dwars door het lawaai van de bushtaxi waar hij in zat probeerde hij me uit te leggen wat ik moest doen. Eerst het contactslot slopen, je weet wel waarmee je stuur op slot gaat.. Stop maar Omar! Dit ga ik niet doen, echt niet. "Ok , I am coming..". Nu was hij nog ver weg en hij zat bovendien in een langzaam busje, zei hij.
Pffht! Rust dus. Ga maar zitten op de veranda Tien en enjoy dat je hier eindelijk ouderwets weer buiten zit met de vogeltjes. En zo zat ik in het bijna-donker, want natuurlijk geen licht bij me en de maan zou pas veel later komen, sinaasappel na sinaasappel te pellen en leeg te zuigen. Sigaretje tussendoor en steeds laconieker worden, wat moet je anders! Tien1 en haar vriendin zouden allang uit het zwembad zijn en waarschijnlijk al aan hun avondeten zitten in de lodge. Ik nam nog maar een grapefruit om de honger te stillen. "Neem toch een taxi naar hier" riep Marijke door de telefoon. Ja, kan, maar de jeep hier open achterlaten? En morgen met de bushtaxi - een wrak busje waar je met 24 man in zit - weer terug? Ik had er weinig zin in en besloot toch echt maar op Omar te wachten. Dat wachten kon ook bij de buurvrouw Sibou, een schat trouwens. Doen we! riep ik optimistisch en wilde de deur afsluiten. Huh?!?!?! Wat hangt daar nou... twee bossen sleutels voor 1 slot?! Ik had verstrooid de autosleutels in de deur gestoken en de deursleutels in het hangslot. "Ik heb ze !!" riep ik tegen Omar in het Hollands door de telefoon. Het lawaai van de motor en de kwebbelende lui om hem heen in het busje maakte dat hij me niet verstond. Ik riep zo hard als ik kon nog een keer: ik heb ze! "Please talk English", antwoordde hij en de lijn werd verbroken. Op hoop van zegen had hij me begrepen en ging hij straks niet te voet naar de Roundhut om de draadjes aan elkaar te knopen zodat hij hem kon starten.
Malang had ik al eerder voor donker op zijn fietsje naar huis gestuurd. Zijn moeder gebeld dat ik de sleutels gevonden had. "Come to get some lemono bah!" Jaja, niet dus, ik ga nu niet meer langs om grapefruits bij haar op te halen. Ik vind in het donker rijden lastig en blijf dan ook liever op de asfaltweg in plaats van af te slaan het dorp in.
Met de speciaal aangeschafte bril van Specsavers op mijn neus (voor als ik in het donker auto zou moeten rijden) begaf ik me op weg. Oei! Het was wel erg donker. Als ik de eerste hoek om sla zie ik vaag iets op de weg.. een pion? Inderdaad met twee agenten ernaast. Ik stop en doodse stilte is het gevolg.
De lichten van de jeep zijn gedoofd. Juist, het accuprobleem van gisteren. Wat had AduBoy er aan gedaan om hem weer aan de praat te krijgen? Dat had hij niet gezegd en moest een verrassing blijven. "Sorry, my engine stops" lach ik tegen de agenten. "Is it you, Fatou?" vraag ik de vrouwelijke agent. " "Yes is me, he will help you to push." Haar maat stapt achter de jeep , ik ernaast en stuur hem volleerd (???) de berm in. Volledige donkerte. Ik voel in het handschoenenkastje waar de handel zit en open de motorkap. Zien doe ik niets, maar voelen kan altijd. Ik voel aan de polen van de accu en ontwaar een los boutje. Geen gereedschap natuurlijk. Zou niets geholpen hebben want er was niks te zien. Ik kruip laconiek achter het stuur en Broemm! hij slaat weer aan. Ik roep achterom naar de agenten : "Can I go? " Jajaja, taataa taa!!
Dolgelukkig dat ik het toch allemaal maar voor mekaar krijg, stop ik nog even bij de kruising van Malangs compound. Die grapefruits neem ik dan ook maar even mee. Na een kwartier begeef ik me eindelijk weer op weg. De emmer met citrusvruchten onder de bijrijdersstoel. En nu dan maar op Marijkes huis aan in Sanyang, normaal gesproken een twintig minuutjes rijden. Maar omdat ik nauwelijks iets zie op de weg rijd ik hooguit vijftig kilometer per uur.
"Wat zie ik daar?" praat ik hardop tegen mezelf. Iets hoogs en breeds voor me. Een Bushtaxi die misschien stopt voor een politiepost? Ik schakel terug om ernstig remmen te voorkomen. Dichterbij gekomen blijkt het een vrachtwagentje te zijn zonder achterlichten, vol met jongens in de laadbak. Hoe zit het trouwens met mijn eigen achterlichten? Die deden het toen hij stil stond, maar ik sta er niet voor in hoe dat nu is. Ik passeer overstekende honden, oei! net op tijd naar de linkerkant van de weg gestuurd! en mannen op oude fietsen die de berm in schieten. Ik praat tegen mezelf. Ja goed zo, nu naar rechts, niet in de lichten kijken van tegemoetkomend verkeer! Oh waar zijn we nu in vredesnaam?! Dit lijkt wel het bruggetje van Tujering, ok, klopt, nu komt er zo nog zo'n hekwerk langs de weg. Klopt ook. Dan moet Sambuyang komen. En daarna hoop ik de rode lampjes van de zendmast in Sanyang te zien. Met een brede grijns over zoveel geluk - de jeep heeft nog twee keer stil gestaan in die tijd - kom ik tegen tienen bij Marijke aan.
Ze ziet mijn lachende gezicht uit het raampje. "Ging het een beetje?" vraagt ze bezorgd. "Top! ik heb alles uiteindelijk steeds weer voor mekaar gekregen en het was een TopDag!"
Ze schenkt me een Baileys in met ijs. Een groter cadeau kon ze me niet geven.
Maleika, mijn Maraboe :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten