Het is nog donker als ik voor de zoveelste keer wakker wordt. "Allaaaaah akbarr!" Het moet ongeveer zes uur zijn. Paracetamol nemen en nog een uurtje proberen te slapen? Om zeven uur moet Malang op. Of: opstaan en tevreden zijn met acht uur gebroken slaap, twee uur op, half uur af. Oftewel twee uur slapen en dan een half uur piekeren, nadenken, plannen maken, schaapjes tellen, weer nadenken en uiteindelijk met een beetje geluk in slaap vallen. "Geen stukkie vandaag? Heb je de fles leeg gedronken?" vraagt Marijke in de chat. "Welnee joh, ben kapot" antwoord ik, "niet geslapen vannacht dus vandaag gelijk met Malang naar bed." Dan vertel ik waarom ik niet kon slapen. Dat huisje, dat ik zo nodig moest bouwen vorig jaar voor een eventuele watchman. Voor als ik er niet was en T. ook in Holland zou zijn. Echt nodig hoor! Degene die dat opperde zag het al helemaal voor zich. Die watchman werd hij natuurlijk. Dan kon hij ook de bananen bijhouden. Hij begon alvast de tuin. En hij hielp de metselaar elke dag met blokken maken , tegen betaling uiteraard.En toen werd bij het maken van het fundament het huisje opeens dubbel zo groot. Er moest een ruimte naast komen. Logisch toch, een slaapkamer en een huiskamer? Wie hem daar opdracht toe had gegeven, ik was het niet. Een watchman ligt hier desnoods op je veranda, maar daar was deze meneer tegoed voor. Er gebeurde nog het een en ander. Ik stuurde hem de compound af. "En nooit meer terugkomen! Ik waarschuw je!"
En daar stond het huisje, keurig met vier buitenmuren waar ramen uitgespaard waren op een stevig fundament. Geen vloer erin of dak erop. Klaar! Ik had het gehad ermee. Niiet meer naar kijken, het eet geen brood. Het onkruid groeide er letterlijk huizenhoog in. Omar ontdekte er een weetplant tussen en toonde mij de foto ervan. Hij had het eruit gehaald en aan T. getoond. Wat dat wel niet was. T. lachte, zoals altijd wanneer het hem beter leek geen antwoord te geven. Omar wist genoeg, geen canabis op zijn compound. Dat T. met alle gevolgen van dien in Amsterdam zijn schade in zou halen kwam toen niet in me op. Nu wel helaas.
Na uren wakker liggen - om half een 's nachts was het gedaan met de pret - wist ik opeens wat er gebeuren moest. Ik zou het nummer van de metselaar opzoeken en advies vragen. nee, ik zou hem opdracht geven de veranda te pleisteren. Nee, beter nog, ik zou ..ik zou ..ik zou.. Tegen vier uur viel ik eindelijk in slaap.
De volgende ochtend was ik gebroken. De pas om vier uur ingenomen oxacepam was bij lange na niet uitgewerkt en ik moest Malang wekken, ontbijt maken en naar school brengen. het eerste en tweede lukte, maar naar school met de auto, dat ging ik niet doen. Ik bracht hem naar de buurvrouw die op school schoonmaakt. Zij kon hem wel mee nemen. Haar compound is verlaten op een meisje na. "Gone!" gebaart ze me. Sibou is al weg. "Lopen maar Malang! en voorzichtig bij de hoofdweg!" waarschuw ik hem. IJzer kan je niet met handen breken. Ik sjok terug. Nu proberen te slapen, op de veranda. Wat ik nog nooit gedaan heb doe ik nu: ik neem een flinke teug Baileys.in de hoop de slaap te kunnen vatten. Binnen een uur is de temperatuur op gelopen van 25 naar 30 graden. Slapen lukt niet. Opstaan maar weer, misschien een middagslaapje. Ik rommel wat bij de plantjes die in de toekomst de veranda af moeten schermen en zie in mijn ooghoek het huisje. "Dat is toch een fantastische garage?!" schiet het me te binnen. De rust kan het schudden. Ik spring op en duik het manshoge gras in dat in het huisje staat. Rag het eruit en steek het in de fik. In een dik uur is de grond weer zichtbaar en een termietennest uitgeroeid. Geen halve maatregelen. Niks veranda pleisteren, allemaal luxe. De deur van het huisje uitbreken tot er een gat ter breedte van de jeep is. Ramen dichtmetselen en dak erop.
Het nummer van de metselaar krijg ik van Omar. Geheel Afrikaans - want nooit een pen in de buurt of wel, dan doet ie het niet - schrijf ik met houtskool het nummer op de betonnen vloer van de veranda. "Hello Marena, how is it? Everybody fine? Your wife? The children?" Na de nodige plichtplegingen kom ik tot de kern. "Please can you come to finish the house?" Het is wel erg kort door de bocht, maar ik heb ook maar twee weken. Zou hij het redden? Om vijf uur klokslag staat hij aarzelend voor de deur van de Roundhut. Binnen is het een bende. Speelgoed en half-affe lattenbodems liggen in de 'palo'. "Coffee?" vraag ik. Het is het ultieme startsein voor een goed gesprek met een werkman. Aan de poeder-capuccino vertel ik hem mijn plan. "Tomorrow I start at eight o'clock." Kijk daar kan je wat mee. Zijn kruiwagen en metselspullen neemt hij dan mee met de bushtaxi. Onzin, ik heb een jeep. En zo rijden we naar Berendeng, een dorp verderop, om de spullen op te halen. Dan hoeft hij de volgende ochtend om acht uur alleen maar cement op te halen. Zand en 'rock' liggen hier op de compound. Dat lijk ik te mogen gebruiken van Omar ( ".. is there..").
Om zeven uur zijn Malang en ik weer terug met de rammelende kruiwagen achterin. Als een haas kook ik 'soepagetti' , Malangs versie van spaghetti . Ik flikker er een blikje sardientjes door en versier het met ketchup. Hier eten ze dat tussen brood, een soort stokbroodje. Extra lekker als je dat eerst met mayo insmeert. Blaadje sla ertussen voor de vitaminen en een eitje ernaast. Malang en ik zitten tegenover elkaar aan tafel. Hij ziet mij met twee handen eten waar dat hier absoluut 'not done' is. Hij probeert het te goed gevulde broodje op te pakken met een hand. Al gauw doet hij wat ik ook doe, met twee handen. Ik zeg er niks van. Hij weet heel goed dat hij het buiten de Roundhut niet moet proberen. We lezen nog een boekje van Kikker en oefenen onderwijl de Nederlandse benamingen. Eend, Haas, Kikker en Varkentje. Hij zegt het in het Mandinka. Het is een slim mannetje, nu absorbeert hij alles wat ik zeg in het Nederlands, maar met zijn vriendjes hoor ik hem al opscheppen met de nieuw aangeleerde woordjes. Snel doe ik hem in bad en draag hem "au! wat ben je al zwaar!" naar het grote bed. Ik zing het liedje voor hem dat ik sinds baby voor hem zing, het liedje uit mijn eigen kindertijd. "Malang heeft op zijn wiegegordijntje..allemaal bloemetjes, gro-hoot en klein.. " Weg is ie.
Aan tafel met een borrel, de derde 'pas' die dag, overdenk ik mijn werkzaamheden. De verstuurde witte Auping Auronde prijkt in de slaapkamer. Met maar een lattenbodem. De andere moet vandaag maar. Op het halve bed probeer ik nog te lezen maar voel dat het gaat lukken vannacht. misschien in stapjes, maar slapen zal ik..
Inmiddels steekt de zon al ver boven de mangobomen uit. "Eet je brood op Malang en drink je thee.. amie!" zeg ik er voor de zekerheid bij in het Mandinka. Als een razende probeer ik dit stukje af te krijgen voor acht uur, dan komt de metselaar. Als Malang zijn brood bijna op heeft trek ik hem zijn voddige uniformpje aan. "Kom! naar school.." Ik roep Sibou: "Sibou oooh!" Gelukkig, ze is er nog. Malang laat zich voort trekken aan mijn hand. Ik huppoel over het zandpad naar de tegenover ons gelegen compound van Sibou. Have a nice day everybody!
Dit stukje is tenminste af. De dag is begonnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten