Roomser dan de paus, of beter gezegd moslimmer dan Allah wordt ik nog voor het valse gezang van de muezzin wakker. Weliswaar maar drie minuten voor zes, maar toch. Slapen tot zes uur met maar twee onderbrekingen is een hoogstandje. Ik wiegel weg op de overheerlijke verende lattenbodems in het nieuwe bed. Geen eindeloos matrassen tegen mekaar aan trekken omdat je anders de halve nacht in de spleet ligt. Wat 'even in elkaar zetten' leek werd een heidense klus met het mini schroevendraaiertje uit het Rabobank setje van Marijke. Meer dan niets, dat wel. Toen na uren schroeven en de moeren rond rammen met een dikke spijker om de poten tussen de langsdelen te bevestigen, eindelijk de Super Auronde in elkaar zat, toen moest de echte ellende nog beginnen: de lattenbodems. Hardhout met te nauwe gaten voor de dikke schroeven en nog steeds met dat kleine schroevendraaiertje. Kruipend over de vloer - au! mijn rug! Jezus! mijn knie! - peuterde ik de ronde latten in het frame. Als ze er keurig inliggen, snel vast schroeven voor ze er weer uit donderen. Je kan er op wachten dat dat dus toch gebeurd. En nog een keer de hele actie. Uiteindelijk kon het schroeven beginnen.
Ik zag me als klein meisje naast mijn vader zitten in de keuken. Zaagsel en gereedschap op een zeiltje. "Maak niet zo'n rotzooi Roel!" riep mijn moeder vanuit de kamer waar ze de kachel oppookte. Mijn vader was timmerman geweest en had zich opgewerkt tot de man met de witte boord. "Mijn vader is planner" zei ik opschepperig als iemand vroeg "wat doet je vader?" "Hij maakt tekeningen van boten". Dat wist ik omdat hij vaak met rollen oud blauwig papier thuiskwam waarop schepen in detail uitgetekend waren.
"Geef het vet eens aan" vroeg mijn vader zittend op zijn knieën op het zeiltje, boven een tafeltje dat hij aan het maken was. Hij stak zijn hand naar achteren zonder om te kijken en verwachtte van mij dat ik hem de rubber koker met vet voor de schroeven aanreikte. Ik zag hoe hij de schroeven erin heen en weer haalde en ze vervolgens zonder al te veel kracht in het werkstuk geschroefd werden.
Zittend op mijn eigen kleedje in de Roundhut bestudeer ik mijn project. Zeep. Dat gebruikte mijn vader ook wel als er geen vet in de buurt was. Unicura zeep is er goed genoeg voor. Niet dat de monsters er nu in vlogen, maar het lukte tenminste beetje bij beetje. Ik zou die nacht zeker op een lattenbodem kunnen slapen. Maar mijn ultime droom is wijdbeens over twee matrassen gespreid de nacht doorbrengen. Twee dagen later begin ik aan de volgende lattenbodem. De schroeven moeten er met een inbus-sleuteltje in gedraaid worden. Het is hier geen Ikea en dus heb ik dat niet. Ik rommel in de bak bij Omar en neem tegen beter weten in een te grote mee. Je kan niet weten. Past niet. Dan maar nieuwe kopen als we naar Brikama gaan.
Zittend op mijn eigen kleedje in de Roundhut bestudeer ik mijn project. Zeep. Dat gebruikte mijn vader ook wel als er geen vet in de buurt was. Unicura zeep is er goed genoeg voor. Niet dat de monsters er nu in vlogen, maar het lukte tenminste beetje bij beetje. Ik zou die nacht zeker op een lattenbodem kunnen slapen. Maar mijn ultime droom is wijdbeens over twee matrassen gespreid de nacht doorbrengen. Twee dagen later begin ik aan de volgende lattenbodem. De schroeven moeten er met een inbus-sleuteltje in gedraaid worden. Het is hier geen Ikea en dus heb ik dat niet. Ik rommel in de bak bij Omar en neem tegen beter weten in een te grote mee. Je kan niet weten. Past niet. Dan maar nieuwe kopen als we naar Brikama gaan.
In het auto onderdelen winkeltje wordt ik direct herkend. "MamaAfrica..sumulee! You come to buy something?" Ja, waarom ben ik hier anders? antwoord ik in gedachten, maar zeggen doe ik dat niet. "Ibidjee!" antwoord ik keurig. Vervolgens laat ik het gaatje in de schroef zien en maak met twee vingers een 90 graden hoek. Ik wil graag een... tja.. een .. "elenkie?" probeer ik. De vrouw lacht breeduit en schommelt met haar dikke achterwerk naar een donker hok. Ze rommelt in dozen en steekt triomfantelijk een glimmende set sleutels in de lucht. Chinese troep. "Djelloe?" vraag ik . Honderdvijftig dalasis. Ik ga niet afdingen want daar ben ik te moe en te heet en wat-al-niet voor. Vol verbazing pakt ze de vuile briefjes aan. "For njato!" Tot de volgende keer!
Thuis begin ik met volle moed aan de klus. Ik heb overdag al acht gaten in de keiharde grond gespit om de enorme knollen te verwijderen die alle andere planten en bomen het water afnemen.. Ik smeer de schroeven in met ruim zeep en begin te draaien. Bij de tweede is het sleuteltje al rond afgesleten. Shit! Weer schiet mijn vader me te binnen. 'Amerikaans schroeven' noemde hij het als een schroef het niet deed en hij zijn toevlucht nam tot een zware hamer. Die harde klap met de hamer mocht je alleen in het begin geven. Je moest het eind toch met een schroevendraaier doen. Dit is Afrika, geen Amerika. En ik heb ook geen hamer. Wel een zwaar ijzeren pikhouweel zonder steel. Te moe om het klusje netjes af te maken - onmogelijk trouwens met geen gereedschap - ram ik met het houweel de enorme schroeven in de latten bodem. Zo. Klaar. Even passen of hij in het beddenframe kan en dan is de klus geklaard. Al wrikkend met een kapmes tussen de twee lattenbodems pers ik de laatste bodem erin. Afrikaans timmeren..Mijn vader schudt zijn hoofd. Zo had hij me het toch niet geleerd?! Nee, maar wat wist hij nou als jongen uit de Staatsliedenbuurt nou van Afrika?! Van Amerika wist hij trouwens ook niet.
"Papa, rust in vrede! De groeten van je dochter in Afrika"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten