Zo snel als het donker invalt 's avonds, zo hard doet de zon haar best binnen een half uur weer boven de bomen uit te komen. Het lijkt nu nog mistig, het is kwart voor zeven, en het grijsgroen buiten overheerst. Na een nacht vol dromen wil ik eigenlijk nog slapen. Maar dan komt van schrijven niets meer. Dus dan maar half half: schrijven in bed.
Het is weer eens 'een laatste dag'. Want al zo vaak was het zo'n dag. Was het niet op Vlieland om de tent af te breken dan was het wel hier in Gunjur. In beide gevallen ben ik dagen in de weer met spullen sorteren. Wat mag weg? Wat gaat achter slot en grendel? En deze keer ook: wat gaat er mee terug naar huis? Naar Afrika breng je alleen spullen. Je neemt het nooit mee terug want dan geef je het weg. In mijn enthousiasme samen met T. terug te gaan, fantaseerde ik dat we een trip zouden maken. Tentje mee. Van een uitdaging is dat nu alleen maar ballast geworden. De luxe selfinflatable mat is aangevreten door de ratten die huis hielden in de store. Gelukkig slechts de randen. In de opwerptent leken ze geen trek te hebben, die is nog heel. Nu fantaseer ik een nieuwe trip. Met de fietsendrager op de jeep in Amsterdam - ja ik heb er twee ;-) - tentje en mat mee, door Frankrijk of weet-ik-wat. Alsof ik daar tijd voor heb. Op 26 april begint het seizoen op Vlieland en kan ik mijn tent opzetten. Terug naar hier, nog alle tijd voor Nederland.
Het is weer eens 'een laatste dag'. Want al zo vaak was het zo'n dag. Was het niet op Vlieland om de tent af te breken dan was het wel hier in Gunjur. In beide gevallen ben ik dagen in de weer met spullen sorteren. Wat mag weg? Wat gaat achter slot en grendel? En deze keer ook: wat gaat er mee terug naar huis? Naar Afrika breng je alleen spullen. Je neemt het nooit mee terug want dan geef je het weg. In mijn enthousiasme samen met T. terug te gaan, fantaseerde ik dat we een trip zouden maken. Tentje mee. Van een uitdaging is dat nu alleen maar ballast geworden. De luxe selfinflatable mat is aangevreten door de ratten die huis hielden in de store. Gelukkig slechts de randen. In de opwerptent leken ze geen trek te hebben, die is nog heel. Nu fantaseer ik een nieuwe trip. Met de fietsendrager op de jeep in Amsterdam - ja ik heb er twee ;-) - tentje en mat mee, door Frankrijk of weet-ik-wat. Alsof ik daar tijd voor heb. Op 26 april begint het seizoen op Vlieland en kan ik mijn tent opzetten. Terug naar hier, nog alle tijd voor Nederland.
De markt in Brikama gisteren. Kleurrijke stoffen, nieuw: allemaal in plastic verpakt. Je kunt er niet aan voelen en moet maar geloven dat het 'real cotton' is. Met leeuwenletters ORIGINALWAX op alle pakketten. Maar het woord Nederland - Helmond? - komt er niet in voor (wij produceren die beroemde waxes).Dat plastic verbaast me. Sinds de president alle plastic verboden heeft, op straffe van een fikse boete als je het toch gebruikt -loopt iedereen rond met van rijstzakken genaaide tasjes of vage tasjes van vliesmateriaal. In felle kleuren hangen die aan de stalletjes. Tien dalasis per stuk waarschijnlijk. Die beslissing zal ook behoorlijk ingegrepen hebben op de kleine vrouw die per tomaat of ui verkoopt. Alles werd in de zwarte zak met kalenderopdruk geduveld In flarden vond je die terug langs de wegen. Bermen vol met zwart plastic. Wat dat betreft is het een goede beslissing. Pindaatjes worden nu niet langer per kinderhandje in plastic maar in een bruin papieren puntzakje verkocht. De meisjes lopen ermee rond op het strand. In het puntzakje openvouwen is ons meisje nog niet erg gewiekst. Uiteindelijk kan ze de inhoud tonen, een onderste puntje is slechts gevuld. En de prijs is van vijf dalasis verdubbeld naar tien. De prijs van het papieren tuutje? Afrikananen zijn vindingrijk en zo'n beslissing van regeringswege wordt direct omgezet naar de praktijk blijkt wel.
Kleurige plastic emmers en teilen in soorten en maten. Ja dat plastic mag wel, hoewel de houdbaarheidsdatum van dat spul ook flink te betwijfelen is als ik regelmatig de gebroken zooi op de compounds zie. Pannen in diverse groottes van giet-aluminium, opgetast in hoge torens. Strijkbouten op kooltjes van hetzelfde grijs glimmende materiaal. Zo prachtig als het eruit ziet, zo slecht is het voor het eten. Aluminium staat al jaren op de zwarte lijst qua eten in koken. Vloermatten van geweven plastic draden staan in rollen langs de kant. Ook hier weer in alle kleuren van de regenboog. De groentestallen doen er niet voor onder. Bergjes rode tomaten tussen nat gehouden groene sla. Paarse aubergines naast oranje wortelen. Bruine uien naast hoopjes Maggiblokjes. Verrast kijkt de vrouw achter de stal op: daar is ze .. "my customer!" mijn klant.. roept ze blij en steekt twee handen uit. Een paar keer per week deed ik de 'groentenhoek' aan, gammele tafeltjes of zeiltjes op de grond. De dames zittend op een oude emmer of jerrycan. Geen parasol voor de hitte, nathouden en strategisch je plek met schaduw innemen. Bij die kocht ik sla, bij een ander de tomaten en en bij de derde kool en aubergines. Dat verdween in de koelbox die ik meesjouwde om niet met verlepte zooi thuis te komen. "Sumulee... i bidjee.. jaja... korte nante.." lach ik terug. Ik koop niks sorry, en maak een schuin gebaar met mijn hand de lucht in. "Plano" , vliegtuig, maak ik ze duidelijk. Hun gezichten betrekken. Deze klant kunnen ze schudden zie ik ze denken. "For njato dmanding!" beloof ik, ik kom gauw terug! En zwaai nog even achterom als ik Malang achter me aanzeul de rest van de markt op. De stinkende vissenmarkt, het relatief schone sierradengedeelte, de tweedehands kleren hoek, vol met bergen verwassen Europese hemden, onderbroeken, bh' s en jeans. "Dalasi tang! Dalasi tang!" klinkt het uit een luidspreker. Bij wie het hoort of op welke berg het slaat.. geen idee. Als ik er iets uittrek voor Malang proberen ze vijftig in plaats van de beloofde tien dalasis te krijgen. Nul op het rekest en sleep Malang verder over de onregelmatige keien, stenen, stukken ijzer, door stinkende plassen en droog zand.
De markt. De plek waar ik vrolijk van wordt. En doodmoe. Want dat slepen in de hitte, ook al is het tegen vijven, en dat tegen de zon in kijken is dood vermoeiend. Malang sjokt en sjokt op zijn slippers en hangt aan mijn hand. Ik beloof hem dat we drinken gaan kopen in de minimarket. Hij is te suf om enthousiast te doen en knikt slechts. Ik koop bekertjes yoghurtdrank met couscous onderin. Dat vult hopelijk meteen een beetje, want hij zal wel honger krijgen. Als we tegen zevenen in het schemer terugrijden naar Gunjur - de palmbomen steken scherp af tegen de zachtoranje hemel - is Malang in slaap gesukkeld op het kleine achterbankje. Een wonder dat hij er niet afvalt met al dat gehobbel. Thuis draag ik hem uit de jeep en leg hem voorlopig even op het rieten bankje. Eerst zelf even alles regelen. Het roestige ijzeren hek proberen dicht te krijgen - ramramram! sla ik de deur met een end hout. .piep piep doen de ijzeren schuiven - de spullen naarbinnen en zelf snel even een emmer over mijn kop. Eten slaan we maar over vandaag. Met een natgemaakte punt van de handdoek maak ik Malangs slapende toet en handjes schoon. Zo moet het maar voor een keertje. Nog even piesen en dan naar bed.
De markt. De plek waar ik vrolijk van wordt. En doodmoe. Want dat slepen in de hitte, ook al is het tegen vijven, en dat tegen de zon in kijken is dood vermoeiend. Malang sjokt en sjokt op zijn slippers en hangt aan mijn hand. Ik beloof hem dat we drinken gaan kopen in de minimarket. Hij is te suf om enthousiast te doen en knikt slechts. Ik koop bekertjes yoghurtdrank met couscous onderin. Dat vult hopelijk meteen een beetje, want hij zal wel honger krijgen. Als we tegen zevenen in het schemer terugrijden naar Gunjur - de palmbomen steken scherp af tegen de zachtoranje hemel - is Malang in slaap gesukkeld op het kleine achterbankje. Een wonder dat hij er niet afvalt met al dat gehobbel. Thuis draag ik hem uit de jeep en leg hem voorlopig even op het rieten bankje. Eerst zelf even alles regelen. Het roestige ijzeren hek proberen dicht te krijgen - ramramram! sla ik de deur met een end hout. .piep piep doen de ijzeren schuiven - de spullen naarbinnen en zelf snel even een emmer over mijn kop. Eten slaan we maar over vandaag. Met een natgemaakte punt van de handdoek maak ik Malangs slapende toet en handjes schoon. Zo moet het maar voor een keertje. Nog even piesen en dan naar bed.
Op de tafel in de kamer staat een nog koud biertje. Gekregen van Tien1 die mee was naar de markt. Ik kan het niet opbrengen het te openen. Drink een beker melk en plof onder het muskietennet op bed. Genoeg voor vandaag. Morgen weer een dag. De laatste...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten