Ik tik dit stukje even via mijn tablet, op het kleine keybordje. Check check. Doet alles het nog? Of voor de zekerheid toch maar mijn kleine laptopje ook meenemen? Twee maanden is iets anders dan twee weken dus zekerheid voor alles. Wat ik er ga doen vraagt menigeen. Doen? Ik ga proberen eens even niets te doen. Dat zal niet lukken want in mijn achterhoofd heb ik al gepland om de veranda te gaan betegelen. Werk voor de metselaar! En dat betekent voor mij alles organiseren qua koffie, thee, lunch, cement etc etc. En niet in de laatste plaats 'erbij blijven'. Want er niet bij zijn betekent niet werken of alles anders interpreteren. Verder hoop ik dat Malang weer gezellig bij me komt wonen. Dat geeft structuur. Naar school gaan, wassen, eten, slapen, boekjes lezen en tekenen. Hij bleek laatst reuze in zijn nopjes toen hij bij Marijke aan de slag mocht met krijtjes. Dus zit er in de tas allerhande tekenmateriaal. Van verf met kwasten tot pastelkrijt en tekenboeken.
Wat er verder voor mijn voeten komt hoef ik nu nog niet te weten. Het dient zich vanzelf aan. Deze heeft kiespijn en moet naar de tandarts, die is zwanger en heeft geen geld voor medicijnen, etc etc.
De timing is prima. 'Mijn mannen' zijn allemaal onder de pannen. De laatste leerlingen heb ik samen met Marco naar Gilze begeleid. Dit weekend kwam er nog gauw even eentje over uit Limburg om het Eritrese paasfeest in Amsterdam te vieren. Met als gevolg dat ik zaterdagavond opeens tussen honderden opeen gepakte Eritreeërs in de kerk zat. Geschokt om zoveel onbekendheid. De vrouwen in witte doeken tot ver over hun hoofd en een vals gejengel (sorry maar er was geen melodie in het bidden terug te vinden). Veel gebuig van een beetje tot diep gebogen om de vloer te kussen.En ik zat daar weer als enige Hollandse opvallend te wezen met mijn witte haren en jas met bontkraag. Mehari was meer dan blij dat hij het jaarlijkse Paasfeest kon meemaken na een maand vasten. De dag erop zijn laptop geïnstalleerd en gevuld met Nederlandse lesjes etc. Mijn huisgenoot Daniele bracht hem naar het Centraal station omdat ik inmiddels geen poot meer kon verzetten na de dag ervoor met hem rondgereden te hebben op de fiets (hij dus achterop).
Wanneer zeg je nou eens "Nee!" roept Marijke op Skype. "Nooit!" roep ik terug. "Tot morgen! ik heb paasbroodjes bij me en roomboter!" Onder andere uiteraard, maar dat laat ik aan een ieders fantasie over ;-)
Ik groet jullie en hoop jullie te zien op Facebook waar ik -insjallah- mijn stukjes ga linken.
Dahag!!! groetjes Tien
De timing is prima. 'Mijn mannen' zijn allemaal onder de pannen. De laatste leerlingen heb ik samen met Marco naar Gilze begeleid. Dit weekend kwam er nog gauw even eentje over uit Limburg om het Eritrese paasfeest in Amsterdam te vieren. Met als gevolg dat ik zaterdagavond opeens tussen honderden opeen gepakte Eritreeërs in de kerk zat. Geschokt om zoveel onbekendheid. De vrouwen in witte doeken tot ver over hun hoofd en een vals gejengel (sorry maar er was geen melodie in het bidden terug te vinden). Veel gebuig van een beetje tot diep gebogen om de vloer te kussen.En ik zat daar weer als enige Hollandse opvallend te wezen met mijn witte haren en jas met bontkraag. Mehari was meer dan blij dat hij het jaarlijkse Paasfeest kon meemaken na een maand vasten. De dag erop zijn laptop geïnstalleerd en gevuld met Nederlandse lesjes etc. Mijn huisgenoot Daniele bracht hem naar het Centraal station omdat ik inmiddels geen poot meer kon verzetten na de dag ervoor met hem rondgereden te hebben op de fiets (hij dus achterop).
Wanneer zeg je nou eens "Nee!" roept Marijke op Skype. "Nooit!" roep ik terug. "Tot morgen! ik heb paasbroodjes bij me en roomboter!" Onder andere uiteraard, maar dat laat ik aan een ieders fantasie over ;-)
Ik groet jullie en hoop jullie te zien op Facebook waar ik -insjallah- mijn stukjes ga linken.
Dahag!!! groetjes Tien
Geen opmerkingen:
Een reactie posten