17 Een nieuwe eerste dag

In de omlijsting van het wc-raampje zit de Senegalese koekoek stilletjes op een tak. Niet dat hij koekoekt, maar het is een van de weinige namen van vogels die ik ken. De zon staat nog laag en op de hoofdweg in de verte hoor ik de eerste autos brommen. Dit wordt mijn eerste dag heb ik besloten. Want die van gisteren was zo onaangenaam -lees:vreselijk - dat die maar het best zo snel mogelijk vergeten kan worden. De aankondiging vasn ellende begon al 's nachts toen Omar me van het vliegveld ophaalde. Of ik zijn tekst message niet gelezen had. Of de voice message? Mmm.. mijn hart ging direct harder kloppen. Was de Roundhut afgebrand?  De jeep gestolen?  Vertel!! Er was ingebroken. Alle ramen stuk en een tering bende van opengebroken kisten . Hij liet me de foto's zien. Ik werd er niet blij van. De politie was erebij geweest en had errapport van opgemaakt. Thuis moest ik gaan controleren wat er miste. 

Aangekomen bij de Roundhut was ik op alles voorbereid, behalve op een zaklamp. Waar had ik in godsnaam de vier WakaWaka's gelaten? Anders de hoofdlamp misschien. De laatste vond ik zowaar snel en begon in het donker batterijen erin te priegelen. Licht! Een keurig opgeruimde  Roundhut. Kamer a kamer hat mijn sponsordochter Mama opgeruimd en schoon gemaakt. De opengebroken kisten had ze zo goed mogelijk weer ingeruimd. Opgelucht haalde ik adem.  Wat zou het volgende zijn?! Gelukkig bleef Mama slapen want een en ander voelde toch unheimisch. Er leek niets gestolen. Waarschijnlijk waren ze op zoek geweest naar geld. Overigens is het formaat van de dief een raadsel. Toen hij de raamsluitingen opengebroken had was de tralies aan de beurt. Gezien de barsten in het beton heeft hij geprobeerd die eruit te rammen. Tevergeefs. Dus was hij door de tralies gekropen. Nu is het grootste gat in het traliewerk zo klein dat er net een kinderhoofd doorheen kan.  Om het maar niet over de rest van het lijf te hebben. Was het een kind geweest? Gezien het feit dat de spiksplinternieuwe omvormer onaangeroerd tussen de spullen lag, denken we van wel. "Koddo, koddo, koddo!" moet hij gedacht hebben. Geld,geld, geld van die rijke toubab! Doodmoe viel ik als een blok naast Mama in slaap.

De volgende dag bij daglicht. De bananenplanten hadden veel droge bladeren die treurig naar beneden hingen. Was Omar G. niet gekomen om ze te bewateren? Laat het niet zo zijn want ik heb hem ervoor betaald. Niet dat het geld belangrijk is, maar het zegt wel iets over of je iemand kunt vertrouwen of niet. Ik zette koffie met de spressopot. Nescafe bleek niet aan de irde want de twee achter gelaten nieuwe potten waren verdwenen. Kut.  Maar lang treuren deed ik nbiet. Gewoon geen koffie meer voor bezoekers of werkers. Korte metten. Ze kunnen thee van de citroengrasplant buiten krijgen. Klaar!  Mama keek me meelijwekkend aan. "Really?!"  vraagt ze ongelovig. "Ja natuurlijk! Als ze mijn koffie jatten ga ik echt geen nieuwe kopen!"  We eten tevreden onze opaasbroodjes met roomboter op die in de meegenomen koelbox zaten en dronken tevreden onze koffie.
En dan direct maar even van alles regelen dat belangrijk is. Water, Roadtax ( wegenbelasting) betalen, en zorgen dat de meegenomen band op het wiel van de auto geplaatst wordt.
Kawsu is blij als hij me ziet. Hij runt het lokale benzine winkeltje en  is de 'chef'  van de waterpomp aan de overkant. Met overslaande stem uit hij zijn verontwaardiging als hij hoort dat er ingebroken is. Wij vullen de 6 jerrycans met water en hij gooit 10 liter benzine in mijn auto. Nog even het wiel afleveren bij de bandenman en dan gaan we naar Brikama om de roadtax te betalen.

In Sifou laten ze ons zowaar doorrijden bij het checkpoint maar in Brikama is het raak. Auto parkeren en lopend verder gaan. De agent kijkt naar mijn verschrikte gezicht en vraagt tot mijn verbazing hoe ik dat zie. Hoe ik dat zie?! Heel anders! Ik ga met de jeep naar de instanties en betaal. Maar zo eenvoudig was dat niet. Overleg met de tweede agent. Dan naar een derde. Dan wachten op een vierde en uiteindelijk stapt de eerste naast mij  in de jeep. Ok, geen probleem, als hij zijn tijd wil verdoen met mij, denk ik dan nog lakoniek. Bij het politiestation wordt de sfeer direct een stuk grimmiger. Autosleutels inleveren en betalen. Geen probleem, daar kom ik voor. Nee niet de roadtax, boete! 5000 dalasis. Een dikke honderd euro. Dat gaan we niet doen, denk ik en zeg dat ik Omar ga bellen. De veel te dikke kleine Officer of Police lacht. Hij lacht me eigenlijk uit. Of ik niet weet 'law is law'.. Ja dat weet ik geef ik hem van repliek, maar dit is alleen omdat ik wit ben! Dan gaan de poppen pas echt dansen. Vervolgens ben ik nog zo stom om een foto te willen maken van het gestempelde opschrift boven zijn rommelige kamertje en het is raak. Mobiel inleveren!  Ik wordt gek! En hoop ondertussen dat de foto niet genomen is. Klopt, ik was vergeten hoe dit toestel werkte. Mazzel.  Ik bel Omar die eveneens met overslaande stem roept dat dat helemaal niet kan. Dat ik niets moet doen, alleen even bellen met een hem bevriende Hoge Piet bij de politie. Komt in orde stelt de bewuste man me gerust. Niets doen, alleen wachten. "I speak with my collegue and try to reduce the 5000, give him!"  En zo begint het urenlange wachten en roken en wachten en roken tot ik er hoofdpijn van heb..Het is al tegen lunchtijd als ik binnen geroepen wordt. Ze zijn me zowaar nog niet vergeten. Omstandig gaat de dikke Officer  me uitleggen hoe de wet in elkaar zit. Ik knik slechts op alles, vastbesloten geen bek meer open te doen. Autoritair wijst hij me op alles wat ik tot dan toe fout gedaan heb en begint weer de weet uit te leggen. Nu ook voor te lezen van een vaag beduimeld vodje. Ik blijf knikken. Dan geeft hij het op . &:Go with this man!& beveelt hij me. Ik verhuis naar een hokje verder waar een agent lachend achter zijn bureau zit. "You still don't talk?" lacht hij geniepig. "You are angry?" Halsstarrig knik ik van nee, niet van plan hem de lol van ellende te gunnen. 5000 dalasis zegt hij nog maar eens en houdt een vieze plastic zak om hoog. Of ik denk dat ik mijn autosleutels herken. Dat lijkt me wel, antwoord ik kort. Vervolgens schudt hij de zak van grote hoogte leeg. De bossen sleutels kletteren op zijn bureau. Ik pik mijn sleutels eruit. Lachend schuift hij me de autopapieren toe. Begrijp ik dit goed? Kan ik vertrekken zonder de boete te betalen?! Ik geloof mijn ogen niet. De man zit nog steeds te lkachen achter zijn bureau. Ik ontdooi en houdt mijn vuist voor hem. Box?? "That is nice! You show me respect!" roept hij uit.  Ja dat doe ik, I show respect to the Police of the Gambia, denk ik, echt  niet!

Buiten wordt ik verblind door het schelle zonlicht. Ik bel de Hoge Piet  om hem te bedanken. Ik moest vooral nog eens bellen en hij zou me zeker komen bezoeken etc etc etc. Zucht, die ziet al een vierde echtgenoot voor zich vrees ik. Het is nog even een punt om de jeep tussen de geparkeerde auto's op de politie binnenplaats uit te krijgen. Pesterig wordt mij medegedeeld dat de eigenaar van de auto achter mij pas vanavond terugkomt.  Ik lust iedereen rauw en zet de jeep in zijn achteruit. Dan stormt er een man op de geparkeerde auto af. Als hij zijn motor start rij ik rakelings met mijn oude bak langs zijn chique gelakte wagen. "Joke he? " lach ik vals tegen hem. Ik zal ze krijgen!

We barsten van de honger en gaan lucnchen in een nieuw restaurantje aan de hoofdweg. Mama is er trots op als was het haar eigen business. De Chicken Jassa bestaat uit een bord rijst met een uitgedroogde kippenpoot en wat snippers ui. Het kan me niet verdommen. Ik ben hier toch om af te slanken. Een dag water drinken en een bord rijst. Afrika. Ik ben er weer :-)

Getik tegen het keukenraam. Een klein  vogeltje zit driftig ten het spiegelglas te tikken en lijkt erin te praten. Geelborstje tikt tegen het raam, tiktiktik.. Een nieuwe eerste dag, in vrede en stilte op de compound. Met een zacht zonnetje. Rust. Malang is al naar school op zijn nieuwe schoenen. Dat hij weer bij mij kwam wonen was evident gezien de grote zak met kleren die zijn broertje hem na bracht. Gezellig. Gewoon weer om zeven uur opstaan, pap en koffie maken en hem naar school helpen. En 's avonds een feestje in bad met warm water , eten en een boekje lezen. Ik heb er naar uit gezien!