19 lichtgrijs en groen

Lichtgrijs en groen. De zon komt net boven de bomen uit en lijkt op een maan, zo wit. Laaghangende sluierbewolking verhindert de normaal feloranje bol om tevoorschijn te komen.Elf minuten over zeven. Ik heb geen wekker nodig om wakker te worden. Om half tien slapen na een dood vermoeiende dag en een gebroken nacht zijn genoeg. Buiten steek ik de vuilnis van de vorige dag aan. De zwerfhonden hebben  de rijst en visresten die ik apart in een kuiltje gegooid heb al ruimschoots opgegeten. Schichtig sluipen ze nog wat rond op zoek naar meer. Als ze mij zien schieten ze weg. Was ik eerst nog bang dat de etensresten ratten aan zou trekken, no problem.anymore. TikTiktik! tikt het eerste vogeltje alweer tegen het glas van het keukenraam, tiktiktik..

De vrijdag zit er weer op, vandaag een nieuwe dag met hopelijk nieuwe kansen. Op een of andere manier is op de vrijdag mij geen geluk beschoren. Het herinnert me altijd aan betere tijden. Het is een dag om mooi gekleed vrienden te ontmoeten, voor de moslims na het middaggebed in de moskee. Voor mij nu - zonder moslim in de buurt - een gewone werkdag. Lasser Yaya stond in keurig goed om negen uur voor mijn neus. Met electrisch lasapparaat. Waar de generator was. Eerlijk gezegd geen idee, antwoord ik. Omar zou het regelen. Bellen. Ik krijg omstandig te horen dat een oude man overleden is etc etc etc en dat de begrafenis om elf uur is. Ik weet dat hij hier dus niet voor twaalf uur zal zijn met de generator, als hij die al heeft. Yaya heeft er alle begrip voor. Een begrafenis gaat voor alles en besluit vast de nodige voorbereidingen te treffen: tralies afmeten en ogen maken voor de toekomstige hangsloten. Tussendoor drinken we koffie en praten over van alles. Ik probeer het onderwerp Tapha - zijn beste vriend -  te vermijden. Dat lukt redelijk.

Inderdaad staat Omar tegen twaalven op de compound, in nette gestreken pantalon en overhemd. Zonder generator. Ik verbaas me nergens meer over. Ik probeer nog even of ik zelf iets kan regelen via Marijke, maar helaas, zij heeft er ook geen een.. Via via belanden we dan toch uiteindelijk op een compound verderop. Daar zou iemand zo'n ding verhuren. Bij de poort staat een mannetje van Nawec - de electriciteits maatschappij -  met een stapel formulieren. Is dit de man die ons gaat helpen? Ik wacht het af en heb het allang opgegeven om direct de conversatie te volgen. Nawec.. hoe staat het eigenlijk met de meter die ik vijf weken terug op het hoofdkantoor over heb laten schrijven op mijn naam? denk ik opeens. Als de mannen even niets doen waag ik het erop erover te beginnen. tegen Omar. Hij buigt zijn hoofd diep, duidelijk om mij niet in de ogen te hoeven kijken. "There is a problem" begint hij. Het zal niet waar zijn, denk ik. "..The law you know.." Nee ! Ik wil van geen wet meer weten na het gezeik met de politie een paar dagen geleden.  "The law says it cannot be done. Tapha has to give permission to transfer the electricity meter tot he Roundhut." Woede en verdriet maken zich direct van mij meester. Godverdomme. "Hoe kan een vent toestemming geven als hij als illegaal in Duitsland zit?!" vraag ik met een kop die niet mis te verstaan is. Omar haalt zijn schouders op. De Nawec man vraagt wat er aan de hand is. Ondertussen stromen de eerste tranen over mijn wangen. "Dont cry.." zegt Yaya "please Tineke, please!" Als ze ergens niet tegen kunnen is het tegen janken. Maar mij kan het even helemaal niets schelen. Misschien is het juist wel goed dat hij eens ziet wat zijn vriend me aangedaan heeft ' to run away'  en wat voor eindeloze gevolgen dit  heeft. Hij is duidelijk onder de indruk. "I feel it" zegt hij met een bedrukt gezicht. Overigens zijn deze woorden ongeveer het hoogst haalbare aan te tonen emoties. Mooi, hij voelt het. "Als je Tapha spreekt moet je hem dit maar een fijntjes uit gaan leggen!" sis ik.
Omar heeft ondertussen geheimzinnig staan overleggen met de man. Van de generator waar we voor gingen ondertussen nog geen spoor. Er is wat heen en weer gebeld, meer niet. Als Omar mijn tranen ziet probeert hij me gerust te stellen. Dito woorden, niet huilen, stop! Als ik papieren kan overleggen kan dit mannetje het alsnog regelen, belooft hij. Ik geloof het direct. In een corrupt land als dit hoef je van hogerhand dus niks te verwachten is mijn conclusie. De kleine man kan het daarentegen voor elkaar rommelen tegen een kleine vergoeding.

"Lets go!" zegt Omar opeens. Waar naartoe? ik vraag het niet. Zoek het allemaal maar uit met je generator en neem bokkig plaats op de passagiersstoel. Laat hij maar rijden. Ik jank in het zijraampje mijn laatste tranen. Want ik weet dat ik door moet. Zigzaggend door het dorp  houdt de jeep stil voor een winkeltje waar mannen op een bankje zitten. "Tineke Two!" roept eentje even zo vrolijk. Geen idee wie het is maar ik groet maar gewoon terug. Ja alles gaat goed, antwoord ik desgevraagd. Met de familie ook? Welke familie ?! denk ik boos, denkend aan mijn 'familie' in Holland, ouders die overleden zijn  en een nog levende broer die besloten heeft dat hij me niet meer wil zien. Fok! Zo kan ie wel weer. Met een voddig kleenexje droog ik mijn gezicht af. Omar verschijnt aan het zijraam van de jeep. Of ik driehonderd dalasis wil geven voor een kapot onderdeel van de generator. Dan maken ze hem en komen hem morgenochtend met een kruiwagen brengen. Zien is geloven. Ik geef het geld en hoop er het beste van. "Maar niet ook nog eens huur betalen" waarschuw ik. Nee nee nee, zo komt het goed.

En nu is het de volgende dag. Naast me zie ik Malang voor het eerst bidden op de kleurige Afrikaanse mat die altijd was om op te spelen. Hij buigt en staat op, prevelt en buigt en staat op. Soms kijkt hij even opzij naar mij. Zich duidelijk bewust dat hij dat voor het eerst doet in mijn aanwezigheid. Ik knipoog tegen hem, goed hoor schatje! Ik heb een moslim kleinzoon, toch nog familie.  

update 15:00 uur Twee niet werkende generators verder zijn we terug bij af. De klus is uitgesteld tot een nader te bepalen dag..