36 BatWoman

Het is donker. In een half uur heeft de zon plaats gemaakt voor de maan, die overigens vol over de compound schijnt. Tevreden constateer ik dat ik weer door de banana garden kan kijken. Tot gisteren was dat een soort dichte  groene muur. Vol met metershoge slingerplanten die de bananenbomen bijna met elkaar verbonden. Het citroen gras dat ik in pollen als afzetting had gebruikt waren zo hoog opgegroeid dat ze niet eens meer als zodanig herkenbaar waren. Het was een ondoordringbare woestenij van wilde planten die om voorrang leken te vechten. Eergisteren was ik begonnen met hakken en knippen. Om meteen al bevangen van de hitte neer te storten. Dat betekende dus in het vervolg om zes uur op om de hitte voor te zijn. Nog geen achtste had ik er na een vroege ochtend van zes tot negen op zitten. Dus om vijf uur in de namiddag wederom aan de slag met de snoeischaar en blote handen. Dom. De ene na de andere plant bleek taaier en  sterker dan mijn huid en  al bloedend probeerde ik het karwei te klaren.  Onzin, realiseerde ik me opeens. Als ik niet met een kapmes overweg kan moet ik niet met een snoeischaar de wildernis proberen te beheersen, maar iemand bellen die dat wel kan.

Intermezzo.

Malang zit te tekenen en ik aan tafel te tikken. Opeens staat hij naast  me en wijst met grote ogen naar de mat op de grond. Wat er is. Ik sta op en schijn met de WakaWaka op de tegelvloer. Ik zie een onduidelijke hoop zwart waar ik waarschijnlijk niet op zit te wachten. Maar ik ben Malangs oma en Oma's durven in ieder geval meer dan hun kleinkind. Ik haal diep adem en bekijk het nader. Een enorme 'bat', een vleermuis. Wat te doen? Ik flikker er een handdoek op en kreukel de boel zachtjes bij elkaar. Het zo ver mogelijk van me afhoudend slof ik door het donker naarbuiten en deponeer  het ergens in de planten voor de veranda. Was Malang daarvoor nog zeer zwijgzaam vanwege de hele dag onderweg van hot naar her, nu is hij opeens aan het zingen en praten. Alsof hij opgelucht is dat de situatie weer onder controle is. Hij komt kijken bij me en ik vertel dat ik opschrijf wat er gebeurd is. Dat ik trots ben dat ik het durfde. I am a BatWoman. Ik heb een kikker gevangen, zegt hij met een grote grijns.  Dan mag je ook trots zijn! zeg ik, FrogBoy!

Terug naar vanochtend vroeg. Om half zeven stond Omar Giba  zoals afgesproken voor mijn neus. Ik troonde hem mee naar het oerwoud dat ooit mijn babanagarden was. Oh, just a smal job. En Hop! Met het kapmes kapte hij letterlijk de metershoge mintplanten om. Ondertussen was de zon opgekomen en voor het eerst viel er weer licht door de garden. Het rapen van de enorme bossen had hij mij toebedeeld En zo lag tegen negenen het hele oerbos op haar kant  en waren mijn armen knalrood van de soms jeukende planten.

Wie denkt dat je dan wel verder mag relaxen die dag heeft het mis. Eeen van mijn jonge hondjes, inmiddels alweer twee jaar, was weer zwanger. De eerste keer kreeg ze elf mormels die geen van allen overleefden. Mijn man was destijds zo lief geweest om het geld voor de sterilisatie in zijn zak te steken. Ik besprak het met de dierenarts die vond dat ik haar meteen moest brengen. Saynee, haar huidige baasje, vond dat niet echt fijn. Nooit meer babies krijgen? Nee, nooit meer. Ik nodigde hem uit mee te gaan zodat hij er toch nog een beetje bij betrokken zou zijn. Gezellig met zijn allen in de jeep, Malang en Mama gingen ook mee, togen we naar 60 km verderop. Naar de dierenarts. Geen punt als je gewoon over de hoofdweg met af en toe een kuil kan racen. Helaas. De weg werd gerepareerd en of we maar even via Ghanatown wilden rijden. 'We' betreft niet alleen jeeps en personenauto's, maar ook enorme hoog opgeladen zandtrucks. Ga die door een ' dorp' leiden dat alleen uit zandpaden bestaat. Plus dat de straten zo smal zijn dat je slechts een voor een er door kan. En niemand geeft natuurlijk voorrang. Allemaal rijden ze tegelijk op en daar staan ze dan op een kluitje naar elkaar te vloeken en te tieren. Met de 4wheel drive aan zeilden we  van links naar rechts  en back again uiteindelijk via een verborgen omweg weer op de hoofdweg af. Hond afgeleverd en nu de tijd tot vier uur zoet brengen om hem weer op te halen. Naar het strand dan maar. Ik hou er niet van om in een zee te springen op een plek die ik niet ken, maar het was gewoon te heet en ik was er echt aantoe. Enorme hoge golven knalden op het strand af. Als je je er op mee wilde laten zeilen verzoop je bijna vanwege adem tekort. Plus een waanzinnige stroming. Dat er dan nog altijd mensen zijn die het gevaar er niet van inzien blijft me een raadsel.  Malang pootje badend  in een heuse zwembroek, Mama in haar ondergoed zittend in het ondiepe en ik topless omdat ik mijn bovenstukje laatst op het strand had laten liggen, we waren een raar stel in de ogen van de Engelse breiende dames die keurig op bedjes in de schaduw  met hun kopjes thee zaten.

Eenmaal weer droog werd het tijd om snel even lokaal te lunchen bij KaddyKaddy met een bord rijst en om  daarna de verstuurde bananendoos op te halen in Serekunda. Op vrijdag middag door de hitte tussen de auto's door laveren, het lijkt bijna een hobby. Mama ligt regelmatig in een deuk omdat ik de bij de roadblocks de agenten met een smile te woord sta in  mijn zeer beperkte Mandinka, waarbij ik hun vraag ook nog eens totaal verkeerd begrijp gezien mijn antwoord.
Agent:Waar ik vandaan kom.
ik: Ja hoor, dit is mijn dochter.
Agent: Waar ik naar toe ga
Ik: we zijn naar de dierenarts geweest
etc etc
De jeep  met voorop een stevige bullbar is zo lelijk dat een blind paard er geen kwaad mee kan doen. Hagelwitte glanzende  personenwagens kijken dus wel uit om met mij in botsing te komen. Altijd weer dikke pret.

Iets minder pret is het feit dat er twee jongens mijn huis in geslopen zijn toen ik in de tuin werkte.  Elf briefjes van vijftig waren gereduceerd tot vijf.. In een klap driehonderd euro armer. Ik dacht even dat ik gek werd. Totaal verslagen over weer zoveel dreiging, want opeens voel ik me niet meer veilig. Van narigheid moest ik om vier uur 's ochtends het raam dan toch maar sluiten omdat ik  er totaal op gefixeerd was. Hier zijn dan weliswaar geen leeuwen en beren op de weg, maar een paar boys doen er qua veiligheidsgevoel niet voor onder. Gadverdamme. Uiteindelijk ging ik met een sigaret aan de borrel in de hoop mijn angsten onder controle te krijgen. Dat kost gewoon tijd, en niet eens zo lang. Want nu zit ik alweer in de palo met de deur naar de veranda open.  Met een gevoel alsof ik ze rauw lust. Helaas continue met een sleutelbos om mijn nek want die deur gaat bij elke meter die ik van huis ben op slot. Lekker handig allemaal.

Internet is er bijna niet meer. Marijke heeft het nog wel en dus poist ik dit morgen hopelijk bij haar. Whatsapp en messenger zijn voorbije zaken.  Op een of andere manier heeft het met de verkiezingen te maken. Mogen de mensen geen informatie krijgen misschien?  Er hangt in ieder geval wel iets raars in de lucht met zoveel militairen op straat en om de vijftig meter een of andere controle. Ben blij dat ik eruit zie als een vrolijk dom blondje. Niets is wat het lijkt hahaha..