Groen groen groen. En hoog hoog hoog het gras. Niet het gras wat wij bedoelen, maar metershoge mintplanten. Je ruikt het overal. Het brede zandpad naar de Roundhut is gereduceerd tot een smal karrespoor, nog net niet geitenpaadje en omgetoverd tot een groene tunnel. We knallen met de jeep van links naar rechts in slakkentempo. De kuilen en gleuven zijn onvoorstelbaar diep, soms nog gevuld met modderwater. Onherkenbaar na drie maanden afwezigheid. Uiteindelijk bereiken we de compound. Twee van de drie scharnieren van de oude ijzeren deuren zijn afgebroken. Dat wordt tillen. Niet echt iets waar ik op zit te wachten. Tot mijn grote schrik zie ik de ramen van de palo openstaan. Achter de ruitjes in de toegangsdeur glinstert wat vaag licht. Een kaars, een zaklamp? Wie is er binnen? Ik verwacht een dicht en leeg huis.
"Sibou I think" zegt Omar zacht. De buurvrouw. Ok, we zullen het zien, maar het geeft me een ongerust gevoel. De week voorafgaand in Nederland was direct al vol stress. Mama, die op mijn huis paste de afgelopen maanden, was door Omar van de compound gestuurd omdat ze een jongen toegelaten had en bovendien zelf naar de stad was gegaan om boodschappen te doen. Omar raakte buiten zichzelf, stuurde me een bericht dat hij de huissleutels van de jongen afgepakt had en de poppen waren aan het dansen. De politie zou erbij komen en ze mocht nooit meer een stap op de compound zetten. "Laat je niet verlokken tot ruzie Tien" was mijn eerste gedachte en probeerde in een simpel berichtje terug hem duidelijk te maken dat ik 'peace no war' wilde. En dat hij gewoon de sleutel aan de buurvrouw kon geven. Dan kon Mama haar spullen weghalen. Om wat betreft Omar, de grondeigenaar en daarmee de 'all-over-boss' , nooit meer terug te komen. Leuk begin. Wat Rutten en Poetin doen kan ik ook. Diplomatie, niet schreeuwen of huilen of wat dan ook dat alleen maar tot hysterie bij Omar kan leiden. En dus bleef ik aan de buitenkant rustig en stapte de Roundhut in. Daar lag Mama in de palo te slapen op het bedje. Dit gaat fout dacht ik al meteen. En ja hoor. Omar zei geen woord meer, ik bleef het over koetjes en kalfjes hebben en Mama zweeg als het graf. Na een half uur denk denk denk hoe het verder moest zei ik Mama dat ze haar excuus kon aanbieden. Een kwartier later deed ze dat uiteindelijk. Vervolgens was wat gemompel het antwoord van Omar. Wat hij nou toch zei.. "Not accepted". Duidelijk, de oorlog kon wat hem betreft beginnen. Mama vroeg nog even keurig het woord en maakte ons duidelijk dat ze hier alleen maar gewoond had om het huis te beschermen en mij te helpen. Dat ze totaal geen interesse had om de Roundhut toe te eigenen in de toekomst. En tot overmaat van ramp besloot ze met een " I did nothing wrong".
Omar stond op van zijn stoel en liep op haar af. Of ze maar meteen de compound wou verlaten. Twee uur in de donkere nacht. Niets zeggen Tien, wacht af wat hij gaat doen. Ook Mama reageerde niet. Hij herhaalde dreigend etc etc. En besloot , machteloos en woedend, dat hij nu de politie erbij ging halen. Nog steeds zeiden we niets. Het is moeilijk ruzie maken dan voor hem. En dus stapte hij op hoge poten de compound af en verdween in het donker. Ongetwijfeld naar de politie, minstens een half uur lopen verderop. Ik ging vertwijfeld op de veranda zitten. Mama binnen achterlatend en zei verder niets meer. Na ruim een uur wachten buiten besloot ik dat het genoeg geweest was. Me zo laten ringeloren door hem. Mijn nachtrust af te laten pakken na een afmattende reis met nog eens twee uur tijdsverschil.
Ik was no g geen minuut binnen of ik hoorde geschuifel bij de voordeur. Ok, hij had tenminste het fatsoen om niet zomaar binnen te komen. Ik was ook allerminst van plan hem binnen te laten en liep naar hem toe op de veranda. Een plotselinge ingeving deed me het roer totaal omgooien. Ik legde een arm om hem heen en fluisterde "Omar Omar, this is not good. Does this make you happy?" Het voelde alsof ik zijn moeder was, dat zou ook makkelijk kunnen qua leeftijd, en aaide hem zachtjes over zijn rug. Van politie was trouwens geen spoor. Hij mompelde iets van "i give you three days". Nu had ik me voorgenomen thuis al dat ik een hoop dingen domweg niet zou begrijpen of desnoods niet zou horen, om oorlog uit de weg te gaan. De favoriet in Afrika. En dus fluisterde ik dat ik ik hem niet snapte. Weer een hoop gemompel. Uiteindelijk begreep ik dat hij naar de politie was gegaan om zijn verhaal te doen om zo ' violence' te vermijden. Pffht. Gewoon doorgaan met hem als een domme zoon te behandelen besloot ik. Het werkte. Ik voelde hem zacht worden. Het gemompel werd gepiep en uiteindelijk kwamen we tot een soort oplossing. Stap 1 Mama eruit. Stap 2 wij praten en stap 3 wat mij betreft Mama er weer in laten. Wanneer het gesprek plaats moest vinden was nog even een klein probleem want op de dreiging van "i give you three days" weigerde ik in te gaan. Ik had het er gewoon niet over. Inmiddels was het half vier geworden. Ik bood hem mijn jeep aan om naar huis te rijden. De dag erop kon hij terug komen en dan konden we stap 2 uitvoeren. Ik zou zorgen dat Mama weg was. Mijn houding werkte geweldig. De auto hoefde hij niet, hij ging wel lopen. Plus dat hij eindelijk dank je wel kon zeggen voor de spullen die ik voor hem en zijn kinderen gekocht had. Met een plastic tasje aan zijn arm bungelend sjokte hij de compound af.
Zucht, wat een vreselijk welkom. Maar trots op mezelf dat ik de situatie beheerst had ging ik naakt op mijn bed liggen., Bloedje heet en zeiknat. Met een whisky achter de kiezen viel ik vrijwel direct in slaap. Mama in de palo achterlatend op haar bedje. Morgen gaan we verder. Alsof de duvel ermee speelt is het dan ook nog eens moslim Nieuwjaar.
Het is nu de tweede ochtend hier. Om zes uur opgestaan om koffie te zetten en Malang staks naar school te helpen. Het gesprek met Omar is niet doorgegaan. Olijk belde ik hem op om Gelukkig Nieuwjaar te wensen. Even zo vrolijk reageerde hij en we besloten dat dat gesprek nog wel zou komen. "No problem" hoorde ik hem zeggen. Of de cadeautjes en de nieuwe veiligheidsschoenen daar aan mee gewerkt hebben.. ongetwijfeld. Mama is gistermiddag weggegaan om bij een vriendin verder te gaan wonen. Net zo onbegrijpelijk. En Malang diende zich direct al aan in de middag. Voor hem was het buiten kijf: hij zou de komende veertien dagen niet van mijn zijde wijken. Zijn moeder zocht zijn kleren bij elkaar toen ik daar was, gaf me een jerrycan drinkwater mee en daarmee waren we weer terug op de situatie toen ik het hier drie maanden geleden verliet. We gingen kip met spaghetti halen op de hoek en aten het gezellig aan tafel op. Nog even een bad voor hem, koppen water over zijn stoffige lijfje en naar bed. Met de nieuwe beer naast zich lag hij stilletjes naar het verhaaltje te luisteren. Nog even zijn liedje zingen en dan zou hij eigenlijk al weggedommeld zijn. En zo geb eurde.
Vierentwintig uur na aankomst leek ik de boel weer redelijk onder controle te hebben enkon ik op de veranda een borrel nemen en me verwonderen over het maanlicht en de omhoog geschoten planten en bloemen op de compound. Met alleen maar het geluid van krekels om me heen en een zacht vals gezang in de verte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten