Dag vijf alweer. Het lijkt erop dat de even dagen Up zijn en de oneven Down. De hele dag rond gehangen bij de jeep. Totaal afgeragd probeer ik er nog wat van te laten maken. Op en af de hitte in. In de gaten houden wat ze er aan doen of juist niet doen. En ondertussen ontkwam ik er niet aan om het over T. te hebben. Zoveel vragen waar ik geen antwoord op heb. Waar is de nieuwe batterij van de Roundhut?! Waar is de nieuwe slijpschijf gebleven met poepdure discs?! Waar dit..? Waar dat..? Standaard antwoord: We don't know. Desondanks besluit ik toch door te gaan met mijn onderzoek. Er is teveel geld mee gemoeid en ik moet en zal de waarheid boven tafel krijgen.
Bij T.'s laatste workshop zat een man stilletjes te niksen onder het afdakje van golfplaat. Standaardvraag: How is it? Standaard antwoord: we are managing. Wat zoveel betekent als 'waardeloos'. Geen klanten, geen werk. En dan waag ik het er maar meteen op: waar heeft Tapha zijn lasspullen gelaten? De gasfles? De zuurstoffles met de gesponsorde meters? Hij haalt zijn schouders op. Maar voor hij wil zeggen dat hij het niet weet zeg ik dat hij de waarheid moet spreken. "T. come with a friend and they put everything in de jeep". Ok duidelijk. " Abarraka! Fornjato!" Dank u wel en tot ziens. Weer afgestreept op het vragenlijstje.
Al eerder was ik naar de hoofdweg gegaan waar T. zijn nieuwe workshop zou starten. Op hoge poten wou ik wel eens zien wat er van de door mij gesponsorde elektriciteit terecht gekomen was. De meter hing er vast en ze zouden vast hard aan het werk zijn daar. AyAyAy.. ik kon het niet eens meer vinden vanwege het onkruid dat het schuurtje totaal aan het zicht onttrokken had. Metershoog had het alles overwoekerd en er was geen werkplaats te bekennen. De betonnen elektriciteitspaal was opvallend leeg; geen draad liep er naar het schuurtje. In Nederland had ik er vaak naar gevraagd. De meter zou nog steeds niet gekomen zijn. Dat was dan in ieder geval waar, althans dat hopen we. Nu moet ik morgen naar de elektriciteits maatschappij om alles op mijn naam te laten zetten. daartoe heeft Omar een kruiwagen geregeld die ik morgen ter plekke op moet bellen. Ik zie er vreselijk tegenop, want bureaucratie en corruptie is wat me te wachten staat, plus waarschijnlijk een dag van bureau naar bureau gestuurd worden. Met aan het eind van de dag op zijn best een papier waar niet langer zijn naam boven prijkt.
Zo'n dag als vandaag, is slecht voor mij. Alles komt weer zo dichtbij. Ik weet hoe hij hier weggegaan is. Hij heeft niemand iets verteld en is er letterlijk tussenuit geknepen. Waarschijnlijk een oefening voor hoe hij bij mij later hetzelfde zou doen? Brr... afschuwelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten